Λίγο χρόνο μαζί…

Το κείμενο κάπου πρέπει να το είχα ακούσει ξανά. Αποσπασματικά. Η συγχωρεμένη η μητέρα μου ζητούσε χρόνο ποιοτικό. Θυμόταν ομοίως απίστευτες λεπτομέρειες από το μεγάλωμά μου, τις οποίες ανακαλούσε σε οποιαδήποτε περίσταση έδινε την αφορμή. Κάποιες τέτοιες εξόδους μας τις θυμόταν και τις φύλαγε σαν προσωπικό θησαυρό. Δυστυχώς, προϊόντος του χρόνου, και με δεδομένα τα όσα ενέσκηψαν, δοκιμασίες βαρειές από προβλήματα υγείας συνεπεία των οποίων κοιμήθηκε μετά από σκληρό και τιμημένο εν Θεώ αγώνα, οι τέτοιες ώρες λιγόστεψαν, έγιναν δυσεύρετες. Ακόμα την θυμάμαι να μου ζητάει να μην οδηγώ γρήγορα, για να απολαύσει, έστω, τον χρόνο αυτής της διαδρομής μαζί μου.

Αν με παρηγορεί κάτι είναι η ταπεινή ελπίδα ότι παραμένω ο γιος της και μπορεί, από εκεί που είναι, να μην ξεχνάει πόσα πράγματα διαφεύγουν από τα παιδιά μας. Σε όποια ηλικία κι αν είναι.

«Για το καλό μας»… !

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις τον τελευταίο καιρό, αλλά και βλέποντας με ενδιαφέρον τα χθεσινά, μόνο θλίψη μπορώ να αισθανθώ.

Κατά τη γνώμη μου έχουμε μία απαράδεκτη κυβέρνηση, Το «κάνουν ό,τι μπορούν» δυστυχώς, έχει πάψει να ισχύει εδώ και πολύ καιρό. Με μια κουβέντα, όλες οι κινήσεις και οι επιλογές δεν δείχνουν απλή αδυναμία, αμηχανία ή ανεπάρκεια: δείχνουν λειτουργία εν πλήρει συνειδήσει. Όπως θα μπορούσε κανείς να πει και νομικά, αν δεν είσαι σε θέση να φέρεις άρτια εις πέρας την υποχρέωση που αναλαμβάνεις, οφείλεις να μην την αποδεχθείς. Η ανάληψη του έργου και η συνέχισή του, αν αποβαίνουν ζημιογόνες, εγκαθιδρύουν προσωπική ευθύνη.

Ο Πρωθυπουργός, μετά τις χθεσινές παλινωδίες, απεδείχθη ανεπαρκής και φοβισμένος. Δεν μπορεί να πείσει ούτε πια τον εαυτό του ότι μπορεί να διακυβερνά την Χώρα: Πώς αλλιώς να προσεγγίσει κανείς την αρχική πρόθεση να ζητήσει αυξημένη πλειοψηφία στην Βουλή, παρά ως πρόσχημα ηρωικής εξόδου; Πώς να εξηγηθεί η αποδοχή παραίτησης από το ανώτατο αξίωμά του- αν ξέρεις ότι μπορείς, ξέρεις ότι αξίζεις και πιστεύεις στα όπλα σου δεν παραιτείσαι, ούτως ή άλλως κάτι τέτοιο θα ήταν πρωτοφανές, πραγματικά! Και πώς να ερμηνευθεί, ακριβώς συνεκτιμώντας τις προηγούμενες δύο ενδιάμεσες στάσεις, η τελική αλλαγή στάσης, σύμφωνα με την οποία αρκούν 151 βουλευτές, οριακή δηλαδή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ακόμη και κάτω από τις ίδιες τις δυνάμεις του κόμματός του (!), για να θεωρεί ότι νομιμοποιείται να παραμένει στην εξουσία και -το χειρότερο- να δεσμεύει την χώρα και τους πολίτες για τις επόμενες γενιές με επαχθέστατο και εθνικά επιζήμιο τρόπο;

Ας προσπαθήσει κανείς να ξεχάσει το ότι ήδη, από τον πρώτο καιρό της θητείας της, η παρούσα Κυβέρνηση στερείται ουσιαστικά νομιμοποίησης, αφού εξελέγη πρεσβεύοντας παροχές και ανάταση (σαν αντίβαρο στην πρόταση άμεσης λήψης σοβαρών και βαρέων μέτρων της απελθούσας Κυβέρνησης), αλλά σύντομα εφήρμοσε σπασμωδικά τα αντίθετα, παραδίδοντας αδιαπραγμάτευτα τον έλεγχο στους εξωτερικούς πιστωτές. Ας προσπαθήσει κανείς να δεχθεί τις προσχηματικές δικαιολογίες που αναπαράγονται τόσον καιρό τώρα. Ας προσπαθήσει κανείς να αντιπαρέλθει τις παλινωδίες και -κυρίως- τα ψεύδη και την εσκεμμένη παραπλάνηση και παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης. Ας δείξει κανείς την μεγίστη συγκατάβαση για την παράδοση της διακυβέρνησης στους εξωτερικούς πιστωτές εν συνόλω, με μόνιμη επωδό το ανυπόστατο επιχείρημα «το … ζήτησε η Τρόικα»!

Αλλά το να διαθέτεις ήδη υποπολλαπλάσιο ποσοστό αποδοχής σε σχέση με την εκλογή σου, να βλέπεις καθημερινά τον κόσμο που υποφέρει και αγανακτεί να βγαίνει από το καβούκι του έχοντας εξαντλήσει προ πολλού την καλή του πίστη και την υπομονή του και να συγκεντρώνεται σε μαζικές ειρηνικές διαμαρτυρίες… Κι εσύ; Εσύ να βουλεύεσαι και να κυβερνάς με αστυνομικούς τοίχους και κακόγουστες και προκλητικές προβοκάτσιες, αρκούμενος σε οριακές πλειοψηφίες;

Αυτό, κατ’εμέ, είναι απαράδεκτο, πραγματικά, νομικά και ηθικά. Προφανώς αυτά γίνονται όταν απουσιάζει η Αιδώς. Όταν πραγματικά δεν σε νοιάζει για το τί περνάει και πώς πάσχει όλος ο κόσμος (γιατί όλοι έχουν πληγεί), συνεπεία δικών σου πολιτικών επιλογών. Όταν εξακολουθείς να πιστεύεις, προφανώς όχι αδικαιολόγητα γιατί έτσι συνηθιζόταν να συμβαίνει, ότι ο κόσμος εύκολα χειραγωγείται σαν πρόβατο, αρκεί να ελέγχεις την πληροφόρηση από συγκεκριμένα Μέσα Ενημέρωσης. Όταν σταθερά πιστεύεις ότι εσύ ξέρεις, τάχα, καλύτερα…

Γιατί αυτό συμβαίνει: τόσος κόσμος διαμαρτύρεται, κόσμος ασυνήθιστος και άμαθος σε συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες, κόσμος κάθε ηλικίας συρρέει καθημερινά εδώ και μέρες και δυναμώνει την φωνή του -αν και ακόμα την συγκρατεί ευγενικά και πολιτισμένα- και στο Κοινοβούλιο, η Κυβέρνηση Χωρίς Αιδώ προσπαθεί να υφαρπάξει ψήφο για λήψη ακόμη επαχθέστερων μέτρων, τάχα, για το καλό μας! Είναι τόσο, μα τόσο λυπηρό.

Όσο λυπηρό ήταν το να βλέπεις τον κόσμο να προσπαθεί να αποβάλει τους δήθεν αντεξουσιαστές-προβοκάτορες. Να βλέπεις τον κόσμο να υφίσταται την ντροπιαστική μεταχείριση αυτών που νόμισαν ότι, σκηνοθετώντας τέτοια εικονικά επεισόδια, θα έπειθαν για τις μεθόδους διάλυσης της συγκέντρωσης και θα έσωζαν τα προσχήματα, προκαλώντας την συλλογική και την ατομική νοημοσύνη. Να αποχωρούν, αρνούμενοι να ταυτισθούν με αυτή την μασκαράτα. Και να επανέρχονται αθρόα το βράδυ, σιωπηλά και πάλι, αλλά δυνατά στην επιμονή. Όσο λυπηρό θα είναι το ότι η φωνή αυτού του κόσμου δεν έχει καμμία τύχη να βρει συγκεκριμένη έκφραση και ν’ακουστεί στη συνέχεια, όταν γίνουν οι αναγκαίες εκλογές: κάποιοι θα απέχουν, κάποιο θα ρίξουν λευκού, άλλοι άκυρα, πολλοί θα ψηφίσουν μικρά κόμματα ως διαμαρτυρία, αρκετοί κάποιο από τα κόμματα εξουσίας, την ώρα που όλοι θα προσαρμόσουν τα προγράμματα και τα λογίδριά τους για να προσεταιριστούν όσο το δυνατόν περισ΄σοτερους από αυτήν την αποφασιστικής σημασίας μεγάλη δεξαμενή ψήφων.

Κι εξακολουθούμε να ταϊζόμαστε με μεγίστη συνέπεια την καθημερινή τροφή τετραπόδων, γινόμενοι δέκτες λέξεων κι εννοιών που εκσφενδονίζονται κατά ριπάς για να πείσουν για το αυτονόητα καλό εννοιών όπως «συναίνεση», «οικουμενική κυβέρνηση», «κυβέρνηση συνεργασίας», «να κάτσουν όλοι σε ένα τραπέζι να τα βρουν»… Και όλα αυτά κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του «Χάους» και την τρομοκρατία των οίκων αξιολόγησης που υποβαθμίζουν συνεχώς, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει πραγματικά, αλλά μένοντας στις ισχυρότατες εντυπώσεις.

Είναι τόσο κρίμα και τόσο λυπηρό. Και όλα αυτά … «για το καλό μας»!

Lebensraum

Διατύπωσα προ ημερών στο κείμενο Μιγάδες, μια σταθερή ανησυχία μου- μάλλον: αμηχανία μου- περί του εκάστοτε προτιμητέου πρακτέου. Σαν να λείπει από την διδασκαλία μας η θετική πρακτική τοποθέτηση, ο θετικός πρακτικά προσανατολισμός, για να μπορούμε να καταλάβουμε κι εμείς οι έρημοι οι πιστοί τί πρέπει να κάνουμε. Ζήτημα πίστης είναι όλα, δηλαδή κατά πόσον θα πεισθούμε και θα αποκτήσουμε εσωτερική βεβαιότητα: δεν πείθεται εύκολα κανείς όταν κάθε θέση που διατυπώνεται αφορά μια άρνηση, την περιεκτική άρνηση του κόσμου με τον ως-προς-αυτόν παλαιό άνθρωπο. Σωστό, αλλά χρειάζεται και κάτι θετικό, έλεγα.

Για την πληρότητα της σκέψης, και επειδή τακτικά επανέρχομαι σε θέματα με τα οποία έχω καταπιαστεί (άλλωστε δεν διατυπώνω παρά ενδιάμεσες σκέψεις και προσωρινά συμπεράσματα), οφείλω να σημειώσω δυο πράγματα ακόμα:

Ευτυχώς που δεν υπάρχουν τέτοιες διατυπωμένες θέσεις! Αυτό θα οδηγούσε σε απίστευτη περιπτωσιολογική προδισγραφή των ζωών μας, με συνακόλουθη κατάλυση της ιδιαιτερότητας και της ετερότητας του καθενός μας. Θα επανέφερε το κρβάτι του Προκρούστη σαν φάντασμα στην εσωτερική μας ζωή. Η δε επιβολή, ο έλεγχος και η τήρηση της προδιαγεγραμμένης οδού κι επιλογής θα συνεπαγόταν την ανάπτυξη κι εφαρμογή ενός νομικισμού, ενός πνεύματος ξένου προς την σωτηριώδη Χάρη του Κυρίου: οδός και αλήθεια και ζωή, το Α και το Ω, είναι ο Κύριος Ιησούς, ο οποίος μας ελευθέρωσε από την κατάρα του νόμου με την Χάρη της Αγάπης Του. Το να ζητώ και να ζητάμε νομική πρόβλεψη και πρακτικό μπούσουλα για τις ενθάδε επιλογές μας, δεν αποτελεί παρά δείγμα πνευματικής ανωριμότητας. Καλοπροαίρετη μεν, αλλά ανωριμότητα.

Στην ορθόδοξη πνευματικότητα, όντως λείπουν τελευταία οι θετικές πρακτικές διατυπώσεις για τα ενδοκοσμικά ζητήματα- εν αντιθέσει προς την καθολική διδασκαλία και πολύ περισσότερο κάποια προτεσταντικά παρακλάδια, που έχουν ασπασθεί την ανάγκη έκδοσης «ντιρεκτίβων», κατευθυνηρίων γραμμών, με βάση τις οποίες κρίνονται οι πιστοί τους.

Μιγάδες

Με αφορμή την θέση αυτή του Οσίου Θεοφάνους του εγκλείστου:

Η αποφυγή του κόσμου είναι κοινός τόπος πατερικά. Νομίζω ότι είναι σαφές ότι αυτός είναι ο δρόμος. Το γεγονός αυτόν δεν προκύπτει απλώς από εκτεταμένα αποσπάσματα των Ψαλμών, στα οποία περιγράφεται με ενάργεια και παραστατικότητα η σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ του προσευχομένου ανθρώπου του Θεού και των εκπροσώπων του Κόσμου, που φτάνει σε σημείο ύβρεων, διώξεων και χλεύης: φτάνει ως δεδομένο μέγεθος στον Κύριο που μας περιγράφει το πρόβλημα σε μια αράδα, ανοίγοντάς μας διάπλατα την προοπτική της παρουσίας Του-«εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε! Εγώ νενίκηκα τον κόσμον.»- και γίνεται αντικίμενο ωραιότατης επεξεργασίας στην Α’ καθολική Επιστολή του ηγαπημένου, Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου («εάν τις αγαπά τον κόσμον, ουκ έστιν η αγάπη του Πατρός εν αυτώ» και «παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλλαζονεία του βίου…», Α’ Ιωαν. β’ 15-16). Αλλά και εκτός γραφικών αναφορών, νομίζω ότι όλη η ορθόδοξη πατερική θεολογία βασίζεται αποφασιστικά σε αυτόν τον πυλώνα. Αποκορύφωμα είναι η διδασκαλία μέσω της βιοτής, η αποδοχή του λόγου και ανάληψη του εγχειρήματος εμπράκτως και στα όριά του, από τους μεγάλους αθλητές της αγάπης προς τον Θεό πατέρες, αναχωρητές, ασκητές και μοναχούς, οι οποίοι κατέλιπαν έμπρακτο υπόδειγμα ζωής.

Φυσικά το Ευαγγέλιο είναι ένα για όλους- δεν υπάρχει άλλο για τους αναχωρητές και άλλο για τους κοσμικούς. Η αποταγή του κόσμου, του κοσμικού πνεύματος και τρόπου, ισχύει για όλους. Πώς το ακολουθεί κανείς, όμως, εδώ στον κόσμο;

Το περιβάλλον ως περιουσία

Ημέρα του Περιβάλλοντος, σήμερα. Μια σκέψη:

Νομίζω ότι η εσωτερική μας τοποθέτηση, που δημιουργεί το πρόβλημα, μπορεί να αναχθεί στην συνολική παραπλανητική αυτο-πεποίθηση που κατανοείται επηρμένα και κενόδοξα, συνεπεία και στα πλαίσια της οποίας θεωρούμε εαυτούς λίγο πολύ ιδιοκτήτες και μέτρο των πάντων. Αρεσκόμαστε στο να δεχόμαστε τον κεντρικό ρόλο που μας επιφυλάχθηκε στην δημιουργία, αγνοώντας θεληματικά το ότι δεν είναι όλα δικά μας, αλλά μας ετέθησαν στην διάθεσή μας από αγάπη και κατ’οικονομίαν. Διαχειριστές είμαστε και για την διαχείριση που κάνουμε θα αποδώσουμε λόγο.

Εμείς λειτουργούμε σαν να μας χρωστιούνται τα πάντα.

Πρέπει ν’αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται

Ο λόγος του Σεφέρη, όπως τον παρέθεσα χθες, προκάλεσε το σχόλιο του σεβαστού Μ.Ε.Λαγκουβάρδου. Επειδή η κάθε του τοποθέτηση με χαροποιεί ιδιαιτέρως, αλλά δίνει τροφή για περαιτέρω συζήτηση, μια τοποθέτησή μου επί των σχολίων του στο συγκεκριμένο ποστ, χρειάζεται, λόγω έκτασης, αυτοτελή δημοσίευση. Δεν αναιρώ το καλό σχόλιο, απλώς παραθέτω μερικές σκέψεις και προβληματισμούς επ’αυτού.

Η ένσταση ως προς τον λόγο του Σεφέρη κατά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ, έγκειται, αν καταλαβαίνω καλά στο ότι ο Σεφέρης δεν δείχθηκε αρκετά ελληνορθόδοξος. Το δεύτερο λέγεται ευθέως: δεν αναφέρθηκε στην Εκκλησία. Το πρώτο εμμέσως: δεν ήταν δα και υπερήφανος για την χώρα του.

Η έλλειψη του ελληνορθόδοξου ορθώς επισημαίνεται ως ένα βαθμό- συνολικά ο Σεφέρης στα μάτια μου δεν έγραψε εκκλησιαστικά. Έχει θρησκευτική ενσυναίσθηση, αλλά δεν γράφει εκκλησιαστικά. Ομοίως δεν γράφει την ποίηση του προφανούς: οι επικλητικές αναφορές απουσιάζουν από το έργο του. Ομοίως λείπουν οι προσευχές κάθε είδους, τουλάχιστον με την επίσημη φόρμα τους.

Αλλά: η ποίηση του Σεφέρη έχει ευθείες συγγένειες με αυτήν του T.S.Elliot. Ο τελευταίος τί ήταν; Γιατί το να απορρίψει κανείς τον Elliot στην βάση της μη-θρησκευτικότητας είναι λάθος. Στην βάση της απαρέσκειας ή του γούστου πιθανόν, αλλά η ποίηση αυτή δεν είναι μονοδιάστατα μακράν του θρησκευτικού γεγονότος. Ο Elliot νομίζω φιλοσοφεί και φιλοσοφεί ως πιστός με βιωμένη πίστη.

Πάρθεν

«Πάρθεν» η Πόλη, πάρθηκε, όπως λέει και το τραγούδι-θρήνος. Μαύρη επέτειος της αλώσεως, που έδωσε και το τελειωτικό συμβολικό χτύπημα στην ρωμαίικη αυτοκρατορία, το Βυζάντιο. Αποτελεί κοινό ιστορικό τόπο ότι η βυζαντινή επικράτεια είχε συρρικνωθεί χωρίς ουσιαστικές ζωτικές ενδείξεις επιβίωσης. Η βασιλεύουσα λογικά έπεσε, αλλά η πτώση με όλη την οικουμενικά συμβολική της σημασία, ήταν τραγική. Τρόπαιο για τους κατακτητές και βάση για την μεγάλη επέκτασή τους, η οποία βασίστηκε σε ρωμαίικα πολιτικά και πολιτιστικά κεκτημένα σε μεγάλο βαθμό. Για την ανατολική ορθόδοξη εκκλησία και για όλη την ευρύτερη βυζαντινογενή πολιτισμική σφαίρα τραύμα μεγάλο, αντίστοιχο της σε προσωπικό επίπεδο απώλειας της πατρικής παρουσίας. Για τον ελληνισμό και την ρωμιοσύνη όμως βαθύτατο υπαρξιακό πλήγμα, αφού σήμανε όχι μόνο την οριστική απώλεια της θέσεως ισχύος, όχι μόνο ευθεία αμφισβήτηση του εν συνόλω τρόπου και του κοσμοθεωρητικού οικοδομήματος, αλλά και μία βαθεία κρίση ταυτότητας. Λογική η τελευταία ως έναν βαθμό, αφού, ειδικά με την πρόοδο του χρόνου και των πολιτειακών αντιλήψεων, την επικέντρωση στο εθνικό σύνολο ως αποκλειστικού πυρήνα κάθε κρατικού μορφώματος και την προσέγγιση και αξιολόγηση κάθε χαρακτηριστικού πολιτισμού με όρους γραμμικούς, προσανατολισμένους στην κατανόηση αποκλειστικά κοσμικών παραμέτρων στην βάση της εθνότητας, η κατ’ιδίαν ανάμνηση που θα λειτουργούσε ως συνείδηση και πυξίδα, ατομικά και συλλογικά, έγινε συγκεχυμένη.

Προσευχή

Επανέρχομαι συνεχώς στο θέμα που έθιξε τόσο εύστοχα, εξαντλώντας το, ο Γέρων Σωφρόνιος (βλ. προηγούμενο ποστ: «Από ένα νήμα επάνω στην άβυσσο»).

Τόμοι βαθειάς θεολογίας έχουν γραφτεί για την Προσευχή. Μονίμως έχω την αίσθηση όμως διαβάζοντας σχετικά ότι χάνομαι: οι Πατέρες θεολογούν, γράφουν ουράνια πράγματα, εγώ όμως είμαι ακόμα πολύ χοϊκός άνθρωπος και δυσκολεύομαι, χρειάζομαι απλές οδηγίες. Εδώ υπάρχει η επιτομή τους.

Με μια κουβέντα, δεν στεριώνεται οικογένεια, σχέση, φιλία, δουλειά, οποιοδήποτε προσωπικό εγχείρημα χωρίς τον ενδυναμούντα Χριστό. Μια συνεχής διαχείριση κρίσεων είναι η σύντομη ζωή μας και, όπως λέει ο Γέρων Σωφρόνιος, «ανθρωπίνως δεν υπάρχει τρόπος». Μόνο ο Χριστός, μόνο το να φωνάζουμε συνεχώς τον Κύριό μας. Σε κάθε κρίση, καυγά, διαφωνία, απελπισία, πρόβλημα, διαστροφή, μόνο προσευχή.

Για να παραφράσω γνωστό πολιτικό σλόγκαν: Στον Χριστιανισμό, με την Προσευχή, δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

«Συναίνεση»…

Η σημερινή θεματολογία κυριαρχείται από την επιζητούμενη «συναίνεση». Σε κάθε γωνιά και από κάθε φωνή ακούγεται και συζητείται, εν όψει της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που ήδη τελείωσε. Η συζήτηση έχει αρτυθεί με καταχρηστικές κατά βάσιν δηλώσεις παραγόντων και πολιτικών από το εξωτερικό που απαιτούν την «συναίνεση» ως προϋπόθεση για να συνεχίσουν να μας συντηρούν.

Αν και μιλάμε κατόπιν εορτής, είναι πραγματικά δύσκολο να φαντασθεί κανείς υπερβάσεις επί της αρχής τέτοιας βαρύτητας που θα επέτρεπαν την τέτοια επιτυχία. Γιατί το πρόβλημα σαφώς και δεν είναι πρόβλημα κάποιων όντων άλλων διαστάσεων, χαρακτηριστικών και δυνατοτήτων, δεν είναι πρόβλημα ενός alliud που ψάχνει να συνεννοηθεί με άλλα όμοιά του. Όπως ακριβώς ο άνθρωπος με τις υπαρξιακές του απαιτήσεις δεν έχει αλλάξει και πολύ από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, καθώς βασικά δομικά χαρακτηριστικά και βασικοί θεματικοί πυλώνες που θέτουν συγκεκριμένα στοιχήματα παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορεί κανείς να δει την πολιτική ή οποιαδήποτε άλλη τέτοια δραστηριότητα ως ανθρώπινο δρώμενο, κατεξοχήν υποκείμενο στις ανθρώπινες ιδιαιτερότητες. Έτσι, οποιαδήποτε προσπάθεια μεταξύ πολιτικών δεν παραλλάσσει από την αντίστοιχη καθημερινή προσπάθεια κοινών ανθρώπων. Όπου η συνεννόηση καθημερινά αποτελεί ένα ζητούμενο βασανισμένο και πολυπόθητο, τόσο δυσχερές στην κατάκτησή του, μόνο απορίες μπορεί να δημιουργήσει η προβολή της ίδιας αυτής προσπάθειας περίπου ως αυτονόητης έκβασης σε ένα πολιτικό επίπεδο.

Περί του δημόσιου λόγου

Μεγάλες συγκεντρώσεις έγιναν χθες, στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, και λένε ότι προβλέπεται συνέχεια. Η κινητοποίηση, απ’ό,τι λέγεται, έγινε «αυθόρμητα», με μηνύματα μέσω των κοινωνικών δικτύων και δεν τελεί υπό την σκέπη κανενός πολιτικού σχήματος.

Συμπτωματικά, όλα αυτά έπονται αντίστοιχων δράσεων στην ισπανία, με διαφορά μόλις 2 ημερών. Η κυρίαρχη θέση στην κάλυψη που έλαβε η συγκεκριμένη κινητοποίηση, είναι ότι αυτή αποτελεί ένα «θετικό βήμα», καθώς εκφράζει εκείνους τους πολίτες που, αντίστοιχα προς τους Ισπανούς «αγανακτισμένους», αυτό που ξέρουν και επιθυμούν να διατρανώσουν είναι, κυρίως, η αγανάκτησή τους με όλα τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα και απορρίπτουν συλλήβδην όλες τις προσφερόμενες πολιτικές εναλλακτικές προτάσεις.

Έχω μία και μόνη παρατήρηση: Ότι ακόμα και αυτή η κίνηση εντάσσεται στην εικόνα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, την οποία απλώς ολοκληρώνει, χαρακτηριζόμενη και αυτή από τις ίδιες εν πολλοίς ποιότητες.