Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
«Ανευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»
Ο ΚΥΡΙΟΣ
«Μη πεποίθατε επ΄ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπους, οις ουκ έστι σωτηρία».Κανένας άρχοντας δεν έκανε ποτέ καλό στο λαό του, διότι δεν έχει ελπίδα στο Θεό. Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς, λέει ο Κύριος. Οι άρχοντες μην πιστεύοντες στην μέλλουσα κρίση είναι υποχείριοι του Πονηρού.
Μόνο ο Θεός μας αγαπάει. Ο Ιησούς είπε πως βρίσκεται μαζί με τους ελαχίστους. Είναι οι άρχοντες ελάχιστοι; Μόνον ο Θεός μας αγαπάει κι από Αυτόν περιμένουμε τα πάντα: «Κύριος λύει πεπεδημένους, Κύριος σοφοί τυφλούς, Κύριος ανορθοί κατερραγμένους, Κύριος αγαπά δικαίους, Κύριος φυλάσσει τους προσηλύτους. Ορφανόν και χήραν αναλήψεται και οδόν αμαρτωλών αφανιεί.»
Καμιά εξουσία δε θέλει το Χριστό. Και μόνο γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε ενεργητικοί με το Χριστό. Οι άρχοντες δεν αγαπούν το Χριστό, θα αγαπήσουν το λαό; Δεν υπάρχει αληθινή «ενεργητικότητα» χωρίς το Χριστό. » Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Όταν στην Ναζαρέτ αποκάλυψε την υποκρισία των αρχόντων δείτε πώς Του φέρθηκαν.
Γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Και επλήσθησαν πάντες θυμού εν τη συναγωγή, ακούοντες ταύτα, και αναστάντες εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και ήγαγον αυτόν έως οφρύος του όρους, εφ΄ού η πόλις αυτών ωκοδόμητο, εις το κατακρημνίσαι αυτόν.»
Ο θόρυβος της «ενεργητικότητας» χωρίς το Χριστό, δεν είναι παρά ο πάταγος της πτώσης στην ανυπαρξία.
Porfyras 
#1 by Μόσχος Λαγκουβάρδος on 1 Ιουνίου, 2011 - 3:43 μμ
Τα λόγια «Μη πεποίθατε επ΄ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία» δεν σημαίνουν εχθρότητα προς τους άρχοντες. Δε σημαίνουν αγανάκτηση. Τουναντίον σημαίνουν διάθεση να τους βοηθήσει κανείς να ελευθερωθούν από την αρχομανία τους και τα άλλα πάθη στα οποία υπακούουν, όπως οι δούλοι στα αφεντικά τους.
Αυτό σημαίνουν οι στίχοι του Δαβίδ, «μετά των μισούντων την ειρήνην ήμην ειρηνικός» και του Καβάφη, «πάντοτε την αλήθειαν ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.»
Δεν μας κάνει εντύπωση που οι εξουσιαστές χρησιμοποιούν τις προκλήσεις για να προκαλέσουν την αγανάκτηση του κόσμου. Η αγανάκτηση τους ενδυναμώνει στο κακό.
Αυτό το νόημα έχουν τα λόγια του Κυρίου, «μη αντιστήναι τω πονηρώ». Η αντίσταση στο πονηρό το ισχυροποιεί. Επίσης αυτή την έννοια έχουν τα λόγια του Κυρίου προς τους μαθητές του τη νύχτα της σύλληψής Του στον κήπο της Γεθσημανή, «δεν θα μπορούσα να καλέσω δώδεκα λεγεώνες;»
#2 by Μόσχος Λαγκουβάρδος on 1 Ιουνίου, 2011 - 3:53 μμ
Δεν σημαίνουν επίσης εχθρότητα οι εκκλήσεις μας προς την σεβαστή Ιεραρχία να αναλάβει το δύσκολο έργο να πείσει τον κόσμο και πρώτα από όλους , τους άρχοντες ότι ο τόπος μας διέρχεται περίοδο δεινού πνευματικού λιμού για τον οποίο μερίδιο ευθύνης έχουν αμφότεροι πολιτικοί και θρησκευτικοί άρχοντες.
#3 by porfyras on 1 Ιουνίου, 2011 - 4:42 μμ
Νομίζω ότι δεν εκφράζουν αγανάκτηση, αλλά παρατήρηση και υπόδειξη. Εκφράζουν και συνοψίζουν την ποιοτική διαφοροποίηση του πιστού και πνευματικού έναντι του στείρα και γραμμικά κοσμικού. Η διαφοροποίηση αυτή υπογραμμίσθηκε και υποστηρίχθηκε με αιματηρές, πραγματικά, θυσίες σε όλη την πνευματική διαδρομή, ήδη από τους καιρούς των Ψαλμών μέχρι τον Χριστό και τους Αγίους: οι Ψαλμοί βρίθουν αναφορών που εκφράζουν τον πόνο της αντιπαράθεσης προς τον κόσμο που δεν (ανα)γνωρίζει παρά μόνο εαυτόν, μυκτηρίζοντας, χλευάζοντας ή και διώκοντας όποιον πρέσβευε ο,τιδήποτε εξέφευγε των πλαισίων που κατανοούσε.
Ο στίχος, νομίζω, είναι απλή συμβουλή: μην περιμένεις ανθρωπίνως και από ανθρώπους βάσει των ανθρωπίνων. Ο Κύριος δίνει και οικονομεί. «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε επί τω ονόματι Κυρίου του Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα».
Όλα αυτά αποτελούν κλήση σε κοινωνική και πολιτική παθητικότητα; Γνωστή μομφή που έχει αποδοθεί ανα τους αιώνες. Αλλά δεν νομίζω. Στο σημείο αυτό υπάρχει η διάκριση που κάνει ο ίδιος ο Χριστός, σε σχέση με τα του Καίσαρος και τα του Θεού. Απλώς, η όποια κίνησή μας δεν πρέπει να απεκδύεται του αξιολογικού μας οπλοστασίου: να μην ξεχνάμε την πνευματικότητα όταν λειτουργούμε ως προς τον κόσμο και τα όποια αιτήματα να πρεσβεύουν αυτές τις θέσεις που ασπαζόμαστε.
#4 by Μόσχος Λαγκουβάρδος on 2 Ιουνίου, 2011 - 5:03 μμ
«Όλα αυτά αποτελούν κλήση σε κοινωνική και πολιτική παθητικότητα;» Οπωσδήποτε όχι. Αντιθέτως αποτελούν κλήση σε ενεργητικότητα όχι από τους άρχοντες. Παθητικότητα είναι να περιμένουμε από τους άρχοντες.
(…) να μην ξεχνάμε την πνευματικότητα όταν λειτουργούμε ως προς τον κόσμο »
Ορθή η περιγραφή σας. Θα συμπλήρωνα μόνο ότι ο στίχος αναφέρεται στους «άρχοντες» για κάθε «ανθρώπινο από ανθρώπους, βάσει ανθρώπων»,
Τα λόγια «άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» ισχύουν για τον Κύριο, όχι για τους άρχοντες, για τα κόμματα, για τις οργανώσεις και για την πολιτική γενικά.